Ik denk dat ik een jaar of 14 was toen ik het zinnetje 'Après nous, le deluge' leerde bij Frans. 'Na ons de zondvloed'. Ik vond dat zo heerlijk uit mijn mond rollen dat ik het te pas en te onpas zei in allerlei situaties, zonder écht te beseffen wat ik zei. Tot groeiende irritatie van mijn omgeving.
Kaarten en atlassen heb ik altijd heel leuk gevonden. Maar om ergens te komen heb je allang geen plattegrond meer nodig. Je toetst het adres in op je routeplanner en de computer wijst je de weg. Ze waarschuwt ook voor de files en geeft meteen een omleiding. Handig. Enig idee hoe je daar gekomen bent? Nee. En dat hoeft ook...
Misschien ken je het wel. Schijnt heerlijk 't zonnetje je huis binnen en opeens zie je overal stof liggen en dwarrelen. Die stofdeeltjes waren er natuurlijk al lang, maar zonder het zonlicht kon je nog net doen alsof dat niet zo was…